Dinsdag 29 maart: Rit 2: Saronsberg in Tulbagh: 104 km, 2300 hm

“De rit van vandaag start met een klim van 18 km waarvan de laatste 6 kilometer over smalle steile singletrack, meestal nog net bereidbaar met de allerkleinste versnelling.”

Zo werd ons gisteren verteld tijdens de briefing. Tot daar de theorie. OK, de meeste steile stroken waren net te overbruggen mits “alles geven” maar één klein foutje (van uzelf of een renner voor u) degradeerde de arme renner tot voetganger en dan was het wachten tot een minder steile strook om met nieuwe moed opnieuw in de pedalen te klikken… Sommige stukken waren volgens mij trouwens zowiezo ondoenbaar !

Maar erger dan dit was voor Jo de wetenschap dat we na een lus door de achterliggende vallei opnieuw langs dezelfde weg zouden afdalen naar de aankomst ! Mensen die Jo wat beter kennen, weten wat een hekel Jo heeft aan technische afdalingen… De hele dag moet dit in Jo zijn hoofd rondgespookt hebben: “hoe ga ik een godsnaam heelhuids beneden geraken ?”

In tussentijd moesten we gelukkig nog een kleine 70 km afleggen over naar Afrikaanse normen licht glooiende wegen door de wijngaarden, dus we hadden eerst nog andere katten te geselen. En het ging opnieuw goed vandaag: we waren bewust wat kalmer gestart (de week is nog lang) maar we hadden eigenlijk allebei “goei benen” en we begonnen opnieuw aan een inhaalrace.

BIj de passages door de kleine lokale dorpjes staan telkens hele groepen schoolkinderen langs de weg met uitgereikte hand om de renners aan te moedigen. Wanneer je hun high-five met een tikje beantwoordt, stralen ze van geluk !

En dan, de afdaling. Helemaal bovenaan zie ik Jo aarzelen. De eerste meters zijn dan ook nog eens extra moeilijk. Ik probeer Jo wat vertrouwen te geven en dan… een krachtterm en there he goes !! De eerste kilometer hou ik mijn hart vast (als hij het echt niet wil, doet hij het misschien beter niet) maar het gaat goed en het gaat zelfs steeds beter en dan gebeurt het: we halen een tragere renner in !! Het wonder is geschied !! (Bericht aan Dirk en Paul: als Jo zich nog eens een keer net op tijd kan vrijmaken om op een donderdag mee te fietsen: het mag gerust een beetje technisch zijn !)

Na 7 uur en 10 minuten bereiken we de finish. We zijn opnieuw een beetje opgeschoven in het klassement. Belangrijkste wapenfeit vind ik echter wel dat Jo zijn angst voor steile afdalingen overwonnen heeft. Ik kan u trouwens verzekeren dat het echt wel een technische, moeilijke afdaling was.

Zo, we hebben onze fietsen afgegeven aan de afspuitploeg en zitten nu wat te relaxen in de rijderstent. Als we even rondkijken, zien we mensen die er precies toch nog wat slechter uitzien dan ons…

Morgen, 120 km en slechts 1900 hoogtemeters.

Dank voor de vele aanmoedgingen: het steekt ons echt een hart onder de riem !