Zondag 3 april: Rit 7: Oak Valley-Lourensford: 65 km, 1700 hm

Zoals beloofd wat meer tekst en uitleg bij de laatste etappe en wat slotbesluiten.

Gestart om 8.30 u, live tv-coverage van begin tot einde ! Er moest 1700 hoogtemeters overbrugd worden binnen 65 km, dus opnieuw geen meter cadeau.

Van bij de start lag het tempo zeer hoog. Na 35 km toverde Koen weer een aap uit de mouw: waterpunt overslaan, ik moest doorrijden, Koen kwam na met 1 banaan in de mond, de andere in de hand…Halverwege passeerden we de historische “Voortrekker”-wagontrails waar we verplicht van de fiets moesten: lopen met de fiets over het steile pad met afgesleten rotsblokken was reeds zeer vermoeiend, ongelooflijk dat Voortrekkers hier met kar en paard passeerden in de jaren 1600 !

Zo evolueerden we naar de finale. Eerst kregen we wat singletracks voor de wielen, de laatste stenen betekenden de laatste loodjes. Toen kwam de Champs ELysees in Lourensford in zicht. We bevonden ons in een groepje van 8 duo’s. Onder het refrein van Koen “TRAPPEN verdomme, ‘t is koers, waagden we een uitval op 5 km van de finish maar de tegenstand weigerde te plooien. In de sprint konden we uiteindelijk nog als 2de duo over de streep hijgen. We hadden nog de tijd om een klein feestje te bouwen en hand in hand over de meet te rijden.

In de rituitslag kwamen we voor als 160 ste, finaal in de eindrangschikking bekleden we de 182ste plaats.

We mochten onmiddelijk het podium op waar Kevin Vermaak, de founder of the Cape Epic ons eigenhandg de medaille overhandigde. We waren nog in de euforie toen we op de wei plots Jose Hermida tegen het lijf liepen: “Hey guys, you finished the race, congratulations !!” en hij gaf ons zowaar een stevige knuffel.

Aangekomen in het Spier-hotel ging na een week van ontberingen een andere wereld voor ons open. De onofficiële after-party (stage 9) ging door in het Afrikaanse Moyo-restaurant. Hier belanden we aan tafel met de Race-director Kati Csak. Op onze vraag naar het mysterie achter Dr Evil, liet ze het achterste van haar tong niet zien.

Als besluit kunnen we zeker zeggen dat deze prachtige organisatie op meerdere vlakken het uiterste van de deelnemer eist: fysieke conditie en stuurmanskunst, mentale weerbaarheid en doorzettingsvermogen, recuperatievermogen na gecumuleerde dagelijkse belasting en dit alles in beperkte confortomstandigheden. Verder moet je ook als team in de wedstrijd groeien: je bent maar zo sterk als je zwakste schakel. Het complementair karakter van het duo bepaald het eindresultaat.

Godzijdank zijn we gespaard gebleven van zwaar fysiek ongemak. Onze fietsen hebben de hele week geen krimp gegegeven, zelfs geen lekke band (op één devil-thorn na, ‘s morgens ontdekt en verwijderd).

Finaal wat dankwoorden: eerst en vooral aan onze vrouwen en onze zonen die bijna een heel jaar mee hebben geleefd met deze onderneming. Verder merci aan Hans Vandeven, peetvader van de Endurance Cycling Series, die ons gedurende de hele week netjes gekleed heeft. Ook dank u wel, Dr. Paul Franssens, voor uw medische ondersteuning (Na een tijdje smaakte de ORS als een Premier Grand Cru). Ook Ghislain Cycles verdient zeker een pluim voor de fine-tuning van onze bikes ! Dank je wel, André van Di Angeli voor ondersteuning in raad en daad bij onze sportvoeding. Ook Roland Pipeleers verdient een vermelding: hij ontwierp het logo van onze “TTHZ Cycling Team goes Cape Epic”. Tijdens onze trainingen konden we ook altijd rekenen op onze TTHZ-ploegmakkers: Merci mannen ! Tenslotte een dikke dankuwel aan alle sympathisanten, meelezers, posters: jullie hebben ons rijdende gehouden, het betekende voor ons een enorme mentale ondersteuning ! Deze medaille is voor ons allen !!!

Getekend, Jo en Koen